Gülistan İNAN Yazdı: ZAMAN SANCISI

ZAMAN SANCISI

Bazen sadece kalbin sızlar

Yalnızlığın tam ortasında

Dalmışken uykuya,

İnim inim inleyen sesler dizilir boğazına

Sadece o an sızlar kalbin

Bir ince saz,

Ve pare pare boğazında

Düğümlenmiş sancılar,

Kaç gecenin sabahını bekledin karanlığında

Hangi güneş ısıttı kimsesiz tenini

Ve yaralarını sararken zaman

Vahşi dişi kurdun inlemesi

Sızılar, anlara kaybolmuş zaman

Karanlığın adını kendinden çalan

Dişini tırnağına geçirmiş iyilik,

Kapında mı ağlar.

Bilmem kaç omur geçti sac telinden

Kaç kez ağladın kac sokak ötede

Gizlenmiş buruk çocuksu hayallere

Bilmezsin çünkü istemezsin görmeyi,

Düşlere sığdıramadığın adındaki rengi

Kırmızı sular akar havuzunda bahçelerin

Ve içinde oynayan çocuğun sesi

Bilmem kaç çarşamba geçti sesinden

Türküleri ezberlettiğin

Yakamozun gecelerine takılan sokak kapakları

Ve yılların birikmişliği omuzlarında çöplerin

Denizlerde doğan yıldız

Bunca karanlığın içinde

Bunca berraklığı niye

Niye bu sefer taşına saklanmış üçlük

Kimin aşına saklandın?

Sokakta yatan insan

Ve insan mıdır saraylarda yasayan

Ey! Kendinden habersiz ağlayan rüya

Kimin ruhuna takıldın da unuttun

İçine aldıklarının başı gövdelerindedir aynı zamanda

Ve gövdeleri insan değildir.

Kaçından kaçıp sığındın dünya

İnsan merhametinin zirve memleketine

Dağ bayır bilmeksizin,

Ve sızladı kalbim,

Durup bakınca insan yerine,

Çoğundan yük kalkmış

Ve unutulmuş bir yüze

Unutulmuş dualar edilince

Gökyüzüne güneşler değmiş

Ağlamış zaman, bilmem kaçıncı yüzyılda

İnsan bulurken her şeye çare

Zaman, bulamamış bir insana çare.

Gülistan İNAN