Fıratnâme - Mert ÖZTAŞ

Fıratnâme 

Onlar bizim çocuklardı. Ocaklıydılar... Bu mübârek ocağa yıllarca göğüsleri ile ateş, gözleriyle su taşıdılar;

Ünledi de adını Akşehir “Fırat” diye;
Yüce Tanrı Dağı’nda akça otağ kuruldu.
Börteçine’m inledi hak olan sır’at diye;
Göğe baktı gözleri, koç yiğidim vuruldu...
Ak kefene sarıldı al bayraklı Fırat’ım,
Evvel giden ahbâba 
selâm olsun, Kır At’ım.

Harmanlandı Ege'nin en kâvî toprağında;
Bilendikçe bilendi bir Tûran'ın düşünde.
Ol hezâran kılıñçlı, Hân Oğuz'un çağında;
Türkeş'imle berâber Kızıl Elma peşinde...
Ak kefene sarıldı al bayraklı Fırat'ım,
Evvel giden ahbâba 
selâm olsun Kır At'ım.

Yağmur gibi üstüne çullanırdı ordular,
Kul Muhâmmed adıyla sen kıyâma durunca.
Reis'in sevdâsını âlimlerden sordular;
Önkuzu'nun, Özmen'in, huzûruna varınca...
Ak kefene sarıldı al bayraklı Fırat'ım,
Evvel giden ahbâba
selâm olsun Kır At'ım.

Al Kanatlı Azrâil gark eyledi kedere;
Keleplendi rûhuma, tomur tomur, dert, acı.
O'nun gibi, şehâdet, nâsip olsun her ere;
Hiçbir zaman dinmedi yüreğimde bu sancı...
Ak kefene sarıldı al bayraklı Fırat'ım,
Evvel giden ahbâba
selâm olsun, Kır At'ım.

Mert ÖZTAŞ