Ayça Durak Yazdı: Temmuz Sıcağı Gibi

Sanki yıllardır bu sahilde, bu denizin karşısında oturmuşum gibi yorgun ve huzurluyum şimdi.

Geçmişim, çocukluğum, göz yaşlarım, ilk aşkım, hayal kırıklıklarım... Hepsi şimdi içime çeker gibi baktığım denizin içinde sanki. Hepsi  bana bakıyor, benim onları izlediğim gibi onlar da beni izliyor. Beni yorduklarını farkındalar mı bilmiyorum. Ama ben onları bırakmamışım hala onu farkındayım.

Ben bu koca denizin hepsini içime sığdırmışım. Baktığım benim, gördüğüm hüzünlerim. Konuştuğum geçmişim, kaçtığım yarınlarım. Derinliği kadar denizin kederlerim. Kıyıların sığ oluşu kadar ise gördüğüm sevgi. Uçsuz bucaksız sevdiğim adamdan görebildiğim sevgi.

Boğulacaksan, büyük denizde boğul derler. Ben kıyaya oturmuş ağlayan bir bebek kadar çaresizim şimdi. Çünkü biliyorum sığ bir sevdaydı onunki, boyumun yetmediği yere yüzüp boğulan bendim. O sadece kıyıdan beni izledi. Bana yüzmeyi öğretti, bana denizi sevmeyi öğretti. Dibe dalıp kendimi kaybettiğim anda gitti bu sahilden. Çıktığımda yoktu. Deniz soğuktu, gece tam tepemdeydi, ay halime acıyordu, ben uğruna battığım denize. Ben hala bu sahildeyim. Beni bırakıp gittiği yerde. O günden sonra bi daha hiç gelmedi mi derseniz geldi. Gidişi kadar görkemsiz olmadı gelişleri. Büyük bir ayinle karşıladık hep onu, bahar gelmiş gibi sevindik. Çünkü içimde çiçekler açıyordu bi gölgesiyle bile. O yüzden yokluğu hüzünlüydü, yokluğu hep güzdü.

Temmuz sıcağı gibi kavurucuydu elimi tutuşları.

Hayali bile güzeldi.

Denizin mavisi kadar güzeldi.

O bile yüzümü gülümsetmeye yeterdi. Ona dair kötü ne varsa hepsini içime attım. O yüzdendir hep onu iyi anmalarım.

Benden korkaktı ama benden de bi o kadar güçlü.

Korkaktı beni sevemedi, cesurdu beni terk etmeyi bildi.

Yorucuydu varlığı ama güzeldi de.

Bana anlatsam da bitmeyecek dünler bıraktı.

Bende bi hüzün bıraktı denize bakınca bile hafiflemeyen.

Bana yazılmamış şiirler bıraktı.

Bana hasreti bıraktı yürek sızlatan.

Bana beni bıraktı çünkü yanına katıp götürdüğü benim çocukluğumda, masumluğumdu, gururumdu...

Şimdi ben neyim dediğimde suskunluk sarıyor etrafımı. Onu sevdiğimi söylediğimde bana hediye ettiğinden bile daha büyük bi suskunluk. O yüzden cevaplarım kayıp. Önünü görecek kadar bile ışık saçamayan ay parçasıyım şimdi. Ne kendime hayrım var ne de bi başkasına. Peşimi bırakmayan bir yıldızımdan başka kimsem yok gökyüzümde. O yüzdendir geceyi sevişim, sahiplenişim...  

Ben yine de yılmadım, yıkılmadım. Hırçın dalgalara hep direndim. Çünkü biliyordum elbet güneş doğacaktı. Önüm aydınlanacak, hüznüm uyuyacaktı. Bugüne kadar geldim, bugünden sonra da dayanıp yüzeceğim mavinin sonsuzluğuna, sensizliğe, güzel yarınlara...